Αυτά τα κόκκινα σημάδια στις φράουλες μπορεί να 'ναι και από αίμα...

O Κάντιτ, ο ήρωας του Βολτέρου, συνάντησε στο Σουρινάμ ένα σκλάβο με ένα χέρι, καθώς το άλλο τού το είχε αλέσει ο μύλος για τα ζαχαροκάλαμα και με ένα πόδι, γιατί το άλλο του το είχαν κόψει, γιατί προσπάθησε να δραπετεύσει.«Αυτή είναι η τιμή της ζάχαρης που τρώμε στην Ευρώπη», κατέληξε…

Eduardo Galeano

Ποια να είναι η τιμή της φράουλας που θα φάμε αύριο;

Οι σφαίρες

Θα μπορούσε να είναι σκηνή ταινίας που περιγράφει την ζωή των σκλάβων στις φυτείες της Αμερικάνικης γης, συνέβη όμως στην Ελλάδα του 2013, στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας στην Ηλεία. 200 απλήρωτοι μετανάστες ζητάνε τα δεδουλευμένα 6 μηνών και τα αφεντικά ανοίγουν πυρ πυροβολώντας τους στο ψαχνό με 2 καραμπίνες και 1 περίστροφο. 29 τραυματισμένοι άνθρωποι, μερικοί από αυτούς πολύ σοβαρά. Η συνήθης τακτική των τσιφλικάδων να καταγγέλλουν στις αρχές τους απλήρωτους εργάτες τους ώστε να απελαθούν και να μην τους πληρώσουν ποτέ, έχει πλέον αλλάξει. Τα αφεντικά νιώθουν τόσο παντοδύναμα που πιστεύουν ότι τους ανήκει ολοκληρωτικά το σώμα και η ζωή των εργατών -αυτών των εργατών που βγάζουν πια όλη τη σκληρή δουλειά της ελληνικής υπαίθρου και των οποίων την εκμετάλλευση γνωρίζουν και ανέχονται χρόνια τώρα όλες οι αρχές.

Το χρονικό μιας εκμετάλλευσης

Δεν είναι τυχαίο που ο ένας από τους τρεις πιστολέρο συμμετείχε πριν από περίπου ένα χρόνο στο βασανισμό ενός 22χρονου από την Αίγυπτο, σπάζοντας με σφυρί τα χέρια ενός ανθρώπου που ζει αποκλειστικά από αυτά και σέρνοντάς τον με ένα αυτοκίνητο για 1 χιλιόμετρο. Ο λόγος; Το παλικάρι από την Αίγυπτο ζήτησε τα απλήρωτα δεδουλευμένα του. Το όνομα εξάλλου της Μανωλάδας εδώ και χρόνια έχει ταυτιστεί εν γένει με την εκμετάλλευση, με το απάνθρωπο εργασιακό κάτεργο και την κακομεταχείριση των εργατών. Στην πατρίδα της φράουλας -το 90% της εθνικής παραγωγής προέρχεται από εκεί- έχει στηθεί ένα σκηνικό σύγχρονης δουλείας. Το 2008 με την απεργία 1.500 εργατών και την σειρά πογκρόμ και λιντσαρισμάτων την οποία εξαπέλυσε έπειτα η μαφία των αφεντικών με την κάλυψη του κράτους βγήκε στο φως η πρώτη εικόνα της φρίκης. Οι εργάτες της Μανωλάδας που δουλεύουν όλη μέρα για τριτοκοσμικά μεροκάματα, τα οποία πολλές φορές δεν τους δίνουν καν, ζουν σε παραπήγματα από νάιλον, χαρτόνι και ξύλο, χωρίς βέβαια ρεύμα και νερό, και όταν διεκδικούν το γεγονός ότι είναι και αυτοί ανθρώπινα όντα ταπεινώνονται, ξυλοκοπούνται, πυροβολούνται.

Γιατί οργιζόμαστε;

Οργιζόμαστε μπροστά στο εφιαλτικό πρόσωπο του φασισμού, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης. Οργιζόμαστε με τις επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, επιθέσεις που στρέφονται ενάντια σε ολόκληρη την εργατική τάξη. Οργιζόμαστε με το δολοφονικό χέρι των αφεντικών που το οπλίζει ένα κράτος μίσους, αδικίας και εργασιακής βαρβαρότητας, ένα κράτος που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους. 

Όσο η υποτίμηση της ζωής των μεταναστών αποτελεί κυρίαρχη μεταναστευτική πολιτική, θα αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της. Όσο το κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους βιαιοπραγούν σε βάρος μας θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.

Αντιφασιστική συνέλευση αλληλεγγύης [ΑΣΑ]