Μερικές σκέψεις πάνω στην αντιφασιστική κινητοποίηση της 15ης Ιουνίου

 

του μέλους της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Αλληλεγγύης, Δημήτρη Κ.

Καταρχάς, δύο πράγματα που μου φάνηκαν εξαιρετικά θετικά:

α) σύντροφοι και συντρόφισσες αντιφασίστες κι αντιφασίστριες από αριστερά, αναρχία και α/α χώρους μέσα από άμεσες συνελεύσεις δείξαμε γρήγορα και αποτελεσματικά αντανακλαστικά στις προκλήσεις των χ.α. που είχαμε μπροστά μας,

β) το αντιφασιστικό κίνημα έδωσε το παρόν, πετύχαμε τον σκοπό μας σε αρκετά μεγάλο βαθμό, καταφέρνοντας να τους περιορίσουμε “εδαφικά”, κάνοντας πράξη το σύνθημά μας πως δεν τους αφήνουμε χώρο να σταθούν πουθενά κι οι μετέπειτα αντιδράσεις τους και ανακοινώσεις τους φαίνεται να το αποδεικνύουν αυτό… Εντέλει, έκαναν μια οπερέτα με τον κασιδιάρη και την ουρανία απομονωμένοι, εκατό μέτρα από τη φωλιά τους, με τους οπαδούς τους και μόνον και χωρίς τη μαζική απεύθυνση που σίγουρα θα ήθελαν όταν σχεδίαζαν το πάρτι γενεθλίων του μεγαλέξανδρου.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι καταφέρνουμε να αποτρέπουμε πάντα χρυσαυγίτες από το να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στο κέντρο ή σε άλλες περιοχές της πόλης και να χύνουν το δηλητήριο τους. Αυτό όμως είναι κάτι που γίνεται –έστω και σε μικρή κλίμακα- εδώ και καιρό και το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμη τις δυνάμεις και τα αντανακλαστικά να το σταματήσουμε δεν αναιρεί το γεγονός ότι την Κυριακή στο σταθμό πετύχαμε κάτι πολύ σημαντικό. 

Επίσης, θετικό είναι και το γεγονός ότι βρεθήκαμε στην είσοδο του σιδηροδρομικού σταθμού για τέσσερις ώρες και παραμείναμε εκεί παρά τις προσπάθειες των αστυνομικών δυνάμεων να μας απομακρύνουν. Η πορεία μας κατόπιν προς το κέντρο, όπως συμβαίνει κάθε φορά τον τελευταίο καιρό, ήταν υπό τον ασφυκτικό κλοιό των ΜΑΤ και σε ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης που ήταν άδειο από ανθρώπους, κι αυτό φυσικά δεν είναι θετικό, το ότι όμως δύο φορές (το Δεκέμβρη και τώρα) αψηφήσαμε απαγορεύσεις και τους αναγκάσαμε να τραβηχτούν πίσω αποτελεί μια μικρή, αλλά σημαντική νίκη, παρακαταθήκη για το μέλλον.

Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: σύντροφος παρατήρησε πως την ώρα που ξεκίνησε η πορεία μας, δικοί μας φώναξαν προς τα χρυσαύγουλα «Ερχόμαστε!» και τα χρυσαύγουλα απλά πάγωσαν.

Οφείλω να πω πως ένα πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν πως πολλοί σύντροφοι, ίσως και συντρόφισσες, βρίζοντας τους φασίστες απέναντι λέγανε «το μουνί της μάνας σας» και άλλα τέτοια. Νομίζω πως δεν μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς αντιρατσιστές κι αντιρατσίστριες, αντιφασίστες κι αντιφασίστριες, και να αναπαράγουμε το σεξιστικό λόγο. Ξέρω πως πολλοί θα μου πουν ότι είναι πολιτικά ορθές μπούρδες αυτό που λέω κι ότι είμαι κολλημένος κλπ. Ας είμαι κολλημένος λοιπόν κι ας μαλλιάσει η γλώσσα μου κι ας χαρακτηριστώ και γραφικός. 

Ζητάω απλώς θερμά να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε πως αντιφασισμός, αντιρατσισμός, είναι κάτι που δεν μπορεί να είναι ξεχωριστό από τον αγώνα κατά του σεξισμού, κατά της ομοφοβίας/τρανσφοβίας, κατά του μισογυνισμού. Κι όταν στους δικούς μας χώρους και εκδηλώσεις αναπαράγεται φρασεολογία γηπέδου, συγγνώμη αλλά αυτό εμένα μου κάθεται βαρύ. Κι ούτε κι εγώ ο ίδιος αισθάνομαι και πολύ καλά με τον εαυτό μου κάνοντας τις γνωστές χειρονομίες με το τεντωμένο δάχτυλο προς τους χρυσαυγίτες, αφενός μεν για να μην λερώσω το δάχτυλο μου σε χρυσαυγίτικο ποπό κι από την άλλη, γιατί ήταν απλά μια έκφραση οργής της στιγμής και τίποτα παραπάνω. 

Και μια επισήμανση για την εκδήλωση της Παράλλαξης: διάβασα κάποια από τα σχόλια ανθρώπων που ήταν εκεί και μου φάνηκαν τελείως άκαιρα και άκυρα, σαν να μην είχαν καμιά αντίληψη του τι γινόταν τόσο κοντά τους. Ένα χαρακτηριστικό που είχα διαβάσει και μιλούσε για κουφιοκέφαλους και από τις δύο πλευρές ήταν αν μη τι άλλο αμφιλεγόμενο ως προς σε ποιους ακριβώς αναφερόταν. Κι όλο το ύφος του εν λόγω κειμένου ήταν αηδιαστικά ντεμέκ απολιτίκ και «κρατάω ίσες αποστάσεις απ’ όλους θρηνώντας με έναν ήπιο δήθεν τρόπο που μου χάλασαν το πολιτιστικό event που πήγα να δω να ξεσκάσω ο φιλότεχνος ψευτοδιανοούμενος.» Μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψη μερικών προφανώς.