Περί 28ης

28η Οκτωβρίου. Μία ακόμη «εθνική» γιορτή.

Περπατώντας κανείς στον δρόμο αντικρίζει υπερήφανους Έλληνες να έχουν υψώσει την σημαία τους στο μπαλκόνι εν όψει της 28ης Οκτωβρίου. Η επέτειος αυτή ως γνωστόν σηματοδοτεί την κήρυξη του πολέμου από την φασιστική Ιταλία στην Ελλάδα του φασίστα δικτάτορα Μεταξά. Όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια ακόμη εθνική γιορτή. Τα δεδομένα όμως φέτος άλλαξαν. Την στιγμή που μιλάμε ένα νεοναζιστικό, αν και υποστηρίζει ότι είναι μεταξικό, κόμμα κατέχει το 7% των ψήφων του Κοινοβουλίου και την επίσημη υποστήριξη 400000 «Ελλήνων».  Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς έχουν φροντίσει να στολίσουν το μπαλκόνι τους με την σημαία της πατρίδας τους. Όσο αυτή στέκει ψηλά η αξιοπρέπεια τους βρίσκεται στο πάτωμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΧΑ και οι υποστηρικτές της φάσκουν και αντιφάσκουν. Σε αυτή την περίπτωση όμως η αντίθεση αυτή παραείναι μεγάλη για να περάσει απαρατήρητη. Πώς είναι δυνατόν οι λάτρεις του φασισμού, κατ’ ομολογία τους παρότι το τελευταίο διάστημα επιδίδονται σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού του ιδεολογικού τους παρελθόντος αρνούμενοι τόσο την φασιστική όσο και την ναζιστική φύση τους, να γιορτάζουν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου; Πώς είναι δυνατόν άτομα που έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει ναζιστικά σύμβολα και που θαυμάζουν τα κατορθώματα των Γερμανών στρατιωτών να εξυμνούν τις προσπάθειες των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στους κατακτητές; Δεν ξέρω κατά πόσο η λογική μπορεί να συνδράμει ώστε να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα. Από όσο ξέρω έχει εγκαταλείψει την πραγματικότητα εδώ και καιρό.

Παρ’ όλα αυτά μέρος της απάντησης μπορεί να δοθεί ανατρέχοντας για ακόμη μία φορά στο πως έχει διδαχθεί τα τελευταία χρόνια η ιστορία στην Ελλάδα.  Από νωρίς λοιπόν μαθαίνουμε ότι οι Έλληνες αυτός ο «τόσο σπουδαίος και γενναίος λαός» ( χωρίς καμία πρόθεση ειρωνείας προς τον λαό αυτό) αντιστάθηκαν μαζικά στον Γερμανό και Ιταλό κατακτητή. Προσπαθώ να θυμηθώ αν υπάρχουν ικανοποιητικά αρκετές αναφορές στην ναζιστική και φασιστική φύση των εισβολέων. Μετά λύπης διαπιστώνω ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελεί τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Ελάχιστες είναι οι φορές που στις σχολικές γιορτές και στα σχολικά εγχειρίδια αναφέρονται τα παραπάνω, καθώς και το ότι αρκετοί  Έλληνες όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν αλλά συνεργάστηκαν κιόλας με τον κατακτητή. Σαφώς είναι ακόμη νωρίς για να διδαχθούν αντικειμενικά, αν και θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατον, τα γεγονότα της Κατοχής και του Εμφυλίου αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μια πιο σοβαρή προσέγγιση αυτών των γεγονότων καθώς και να προστεθούν στην διδακτέα ύλη. Οι συνθήκες  για παράδειγμα που οδήγησαν στην άνοδο του φασισμού δεν αποτελούν μέρος του βασικού κορμού αυτής. Για άλλη μια φορά το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αποτυγχάνει να εκπαιδεύσει τους μαθητές τους ούτως ώστε να αποκτήσουν τις στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις που θα τους επιτρέψουν να κατανοήσουν την πολιτική πραγματικότητα του σήμερα.

Είμαστε το μόνο κράτος που γιορτάζει την έναρξη και όχι την λήξη του πολέμου. Αυτό δεν είναι και τόσο κακό ( διότι πρόκειται για έναν απόλυτα δικαιολογημένο πόλεμο ενάντια στον φασισμό) αν και θα ήταν προτιμότερο να γιορτάζαμε την λήξη του. Τι ακριβώς γιορτάζουμε όμως αυτή την ημέρα; Είμαι σίγουρος πως στο μυαλό πολλών η μέρα αυτή έχει καταχωρηθεί σε λάθος κατηγορία. Σε αυτό συμβάλει όπως και πριν ο λάθος τρόπος με τον οποίο έχουν γίνει γνωστά έως τώρα τα γεγονότα. Αρκετοί θεωρούν ότι ο κακός σε αυτή την υπόθεση είναι ο Γερμανός επειδή ήταν Γερμανός και όχι επειδή ήταν ναζιστής. Αυτού του είδους η επικέντρωση στην εθνική και όχι στην ιδεολογική ιδιότητα ενός κατά κοινή αποδοχή κατακριτέου, και κατά την άποψη μου μισητού, ατόμου είναι ένας λάθος τρόπος προσέγγισης της πραγματικότητας. Για πολλούς «πατριώτες» μέχρι σήμερα ενυπάρχει στο μυαλό τους μονάχα η πρώτη ιδιότητα του κατακτητή. Την ελληνική εκδοχή άλλωστε της δεύτερης ιδιότητας την στήριξαν με την ψήφο τους. Με αυτό τον τρόπο το όποιο μίσος δεν διοχετεύεται εκεί που πρέπει , δηλαδή στον ναζισμό, αλλά στην εθνική υπηκοότητα πράγμα που οδηγεί σε μία ηλιθιωδώς απλοϊκή γενίκευση του στυλ « Όλοι οι Γερμανοί είναι ναζί». Η παράσταση φτάνει στο φινάλε της όταν αυτή η φράση εκστομίζεται από το γεμάτο μίσος στόμα των Ελλήνων ναζιστών. Ομολογώ ότι θα είχε πλάκα αν δεν ήταν τραγικό.

Στα χρόνια του Β’ΠΠ η ανθρωπότητα διδάχθηκε ένα μάθημα: πως ο φασισμός όχι απλά νικιέται αλλά τσακίζεται. Εξηνταεπτά χρόνια μετά ήρθε η ώρα να δώσουμε διαγώνισμα.

Του Νίκου Τσιραμπίδη, μαθητή Γ΄Λυκείου, μέλους της συνέλευσης.