Είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε ξανά για το φασισμό, να αναδείξουμε τις διασυνδέσεις του με το θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό, τις κοινωνικές ανισότητες, τις ιεραρχήσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, το φόβο και το ατομικό βόλεμα.
Μεγάλη κουβέντα και είμαστε ακόμα στην αρχή, καθώς πρέπει ν’ αναλύσουμε τη ζοφερή πραγματικότητα, να δομήσουμε αντιφασιστικό λόγο και κυρίως να δράσουμε άμεσα.
Θα ανοίξουμε τη συζήτηση, με αφετηρία την ερμηνεία του φασισμού, ως γέννημα- θρέμμα μιας διαδικασίας υποτίμησης της εργατικής τάξης μέχρι του σημείου της μαζικής εξόντωσης της. Διαδικασία που εκπορεύεται και εφαρμόζεται από το κράτος το οποίο κάνει τους λογαριασμούς του στις πλάτες «περιττών και ανεπαρκών» ανθρώπων (μετανάστες αρχικά, ντόπιοι στη συνέχεια). Προφανώς δεν πρόκειται για μια τυχαία, αλλά σχεδιασμένη διαδικασία. Οι κρατικές υπηρεσίες ελέγχουν, διαιρούν και κυρίως επιτηρούν τη φτώχεια, στρώνοντας έτσι το έδαφος στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στον εκφασισμό της κοινωνίας (οι μετανάστες «μας μολύνουν» κτλ) και στην οργανωμένη συμμορία τραμπούκων της χ.α που μετεξελίχθηκε, εν μία νυκτί, σε πολιτικό κόμμα (οργανωμένη κατασταλτική δύναμη).
Θα σταθούμε στο θέμα του εκφασισμού ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας καθώς η φτωχοποίηση που γεννά η καπιταλιστική κρίση είναι μεν ένα στοιχείο ερμηνείας του, παραμένει ανεπαρκές δε, αν δεν συμπληρωθεί από την ανυπαρξία του ταξικού ανταγωνισμού. Η Αργεντινή, για παράδειγμα, πέρασε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της χωρίς να οδηγηθεί στο φασισμό, αντίθετα ανέδειξε καταλήψεις εργοστασίων, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και συνελεύσεις γειτονιάς με πλούσιο λόγο και δράση για την κοινωνική χειραφέτηση. Κάποιο ρόλο θα έπαιξαν σε αυτό οι απεργίες διαρκείας των εργαζομένων και οι κινητοποιήσεις των ανέργων.
Όμως, η καπιταλιστική κρίση και η απουσία ταξικού ανταγωνισμού εξακολουθούν να μην δίνουν ικανοποιητική απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα που ανακύπτει μετά τις τελευταίες εκλογές: πώς πείστηκε το 7% των ψηφοφόρων να στηρίξει και να φέρει στη βουλή την νεοναζιστική οργάνωση της χ.α; Δεν θα μπορούσε, λόγου χάρη, αυτό το 7% ή 15% να βολευτεί, με τους «ανεξάρτητους έλληνες», το «λαος» και τις φασιστικές πολιτικές του Λοβέρδου και του Χρυσοχοίδη;
Προφανώς, αυτό το κομμάτι της κοινωνίας (κατά βάση μικροαστικό), φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δεκτικό στα μηνύματα «ανθρωποφαγίας», γιατί πορεύτηκε με περισσότερους φόβους, εξοικειώθηκε με τον ρατσισμό, ανέχτηκε και κυρίως επωφελήθηκε αρκετά από την υποτίμηση της εργασίας των «παράνομων» μεταναστών τα προηγούμενα είκοσι χρόνια. Τώρα που οι δυνατότητες ατομικής ευμάρειας εξανεμίζονται, πεπεισμένοι κάποιοι για το ότι η κρίση δημιουργήθηκε από τους μετανάστες και από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, επιλέγουν το στρατόπεδο του «ισχυρού, αντισυστημικού με τα καθαρά χέρια». Αν τώρα, αυτά χαιρετούν πού και πού ναζιστικά, καμιά σημασία δεν έχει.
Ως εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι όσοι πόνταραν στην υποτίμηση της εργασίας και της ζωής, στο ρατσισμό και το φόβο, έπαιξαν και κέρδισαν… προς το παρόν
Σειρά μας τώρα
Ο φασιστικός μονόλογος πρέπει να σταματήσει. Και μάλλον πως αυτό δεν είναι απλά και μόνο θέμα «οικονομικού ορθολογισμού». Εμείς, αριστεροί και αναρχικοί, θα πρέπει να οργανώσουμε την αντιφασιστική μας δράση, όχι ως μια ακόμα τάση του κινήματος, αλλά ως ζήτημα ανθρώπινης και πολιτικής επιβίωσης. Στόχος μας η δημιουργία ενός μετώπου όχι δια αντιπροσώπων, ούτε ως λίστα υπογραφών, παρατάξεων και οργανώσεων. Όποιος/α μιλάει για αντιφασιστικό μέτωπο θα πρέπει να είναι εκεί όπου χτίζεται. Θα απευθυνθούμε στους σιωπηλούς εχθρούς του φασισμού με στόχο την ενεργοποίηση τους. Θα αφήσουμε στην άκρη για την ώρα τους «γοητευμένους απ’ το φασισμό ψηφοφόρους» και θα στραφούμε σε αυτούς/ές που, αν και νοιώθουν τον ζόφο που πλανιέται πάνω απ τα κεφάλια μας, παραμένουν μουδιασμένοι και βουβοί.
Παρά τις όποιες αβεβαιότητες ως προς το βάθος και το μέγεθος του εκφασισμού της κοινωνίας, ως προς το πώς κατασκευάστηκε ο λαϊκιστικός ολοκληρωτισμός και ποιους εξυπηρετεί, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για την αναγκαιότητα συσπείρωσης, οργάνωσης και αντίστασης στη βαρβαρότητα του. Δεν θα περιμένουμε να περάσει από μπροστά μας η ιστορία για να δούμε, αν επαληθεύτηκαν οι αναλύσεις μας.
Συλλογικότητες, στέκια, πολιτικές και μεταναστευτικές οργανώσεις, καλλιτεχνικές ομάδες, σωματεία, κόμματα, που μιλούν και κινητοποιούνται σε αντιφασιστική κατεύθυνση, δημοκρατικά κομμάτια της κοινωνίας οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μέσα από αντιφασιστικές συνελεύσεις στη βάση των παρακάτω πεδίων δράσης:
- Αποδόμηση του φασιστικού λόγου ως «αντισυστημικού και αμόλυντου» με μαζικές καμπάνιες αντιπληροφόρησης (κείμενα, αφίσες, συνθήματα, συζητήσεις) σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και σχολεία, εστιάζοντας τον αντίλογο μας στο μεταναστευτικό χωρίς στρογγυλέματα, στο ρατσισμό, σεξισμό και τον εθνικισμό.
- Σύνδεση της αντιφασιστικής δράσης με εργατικούς αγώνες και κινητοποιήσεις. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο υπόθεση του «χώρου».
- Προώθηση δικτύων αλληλεγγύης (ελεύθερα μαθήματα, κοινωνικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, ομάδες δράσεις ενάντια σε εξώσεις, διακοπή παροχών ρεύματος, νερού κτλ) όχι για να «μάθουμε να ζούμε με την κρίση», αλλά μέσα από συλλογικές διαδικασίες και δεσμούς αλληλεγγύης να παλέψουμε μαζί στο δρόμο, στη γειτονιά , το χώρο εργασίας, δημιουργώντας έτσι το πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε.
- Συγκρότηση ενός δικτύου άμεσης κινητοποίησης ενάντια σε πογκρόμ, φασιστοσυνάξεις και άνοιγμα γραφείων της χ.α.
Με άλλα λόγια, ο αντιφασιστικός αγώνας θα πρέπει να είναι ενωτικός, μαζικός, πολύμορφος και επίμονος. Η επιτυχία ή η αποτυχία του έχει να κάνει με πολλά. Σίγουρα όμως σχετίζεται και με το πόσο πλούσιες ή φτωχές είναι οι συλλογικές μας σχέσεις και οι δομές που τις στηρίζουν.
Ο δρόμος είναι μακρύς και ο καθένας μόνος του χαμένος.
Τ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου