"Όποιος ανέχεται το φασισμό, θα τον βρει σύντομα μπροστά του..."

Η Αντιφασιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα των κοινών διαπιστώσεων όλων μας - και σίγουρα πολύ περισσότερων από όσες/ους πήραμε την αρχική πρωτοβουλία για τη δημιουργία της συνέλευσης:

α) Μέσα σ’ ένα τοπίο κοινωνικής εξαθλίωσης και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, καλλιεργείται ως διέξοδος ο ζόφος του φασισμού.

β) Το λαϊκιστικό φασιστικό «κίνημα» λειτουργεί ως το αντίπαλο δέος επιδιώκοντας την εξουδετέρωση του κοινωνικού κινήματος.

γ) Η ανάπτυξη των νεοναζί βασίζεται στη στοχοποίηση κοινωνικών υποσυνόλων που πλήττονται εξίσου ή και πιο σκληρά από την κρίση, αλλά χρησιμοποιούνται ως εύκολοι στόχοι και αποδιοπομπαίοι τράγοι (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι/λ.ο.α.τ. κ.α.).

δ) Ο φασισμός επιτίθεται μεν πιο συχνά σε αυτές τις ομάδες, αλλά επεκτείνει τη δράση του όλο και πιο αποφασιστικά κατά των κοινωνικών αγωνιστών, κατά του συνδικαλισμού, της ευρύτερης  Αριστεράς και του Αντιεξουσιαστικού χώρου.

ε) Πρέπει ΤΩΡΑ μαζικά και ενωτικά να τους ανακόψουμε πριν να είναι αργά.

Πρακτικά, βέβαια, ο φασισμός επωάζεται και αποτυπώνεται στις επιλογές του συστήματος. Από τις «υγειονομικές βόμβες» του Λοβέρδου μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυσοχοΐδη και από τα καθημερινά πογκρόμ του Δένδια μέχρι την επιβολή του διακριτικού αστεριού στα νήπια του Σαμαρά. Και πάντα στο πλαίσιο της κεντρικής επιλογής ΕΕ – ελληνικών κυβερνήσεων για τη μετατροπή της χώρας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης με φράχτες στα ανατολικά και «στρόφιγγες ροής» μεταναστών στα δυτικά της σύνορα. Και, βέβαια, τον φασιστικής διολίσθησης αυταρχισμό του κράτους από τη βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων στους δρόμους μέχρι τα βασανιστήρια συλληφθέντων στα αστυνομικά μέγαρα.

Ταυτόχρονα το ίδιο το σύστημα έχει αναλάβει εργολαβικά την καθημερινή διαφήμιση των φασιστικών ιδεών. Ο εκκωφαντικός μονόλογος όλων των φερέφωνων των αφεντικών επιδιώκει να απενοχοποιήσει τα κατώτερα ένστικτα μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι δεν πρέπει να παρακολουθούμε αμήχανα ή -ακόμη χειρότερα- να υιοθετούμε σταδιακά τα επιχειρήματά τους. Αν δε σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ο φασιστικός λόγος μπορεί να γίνει ηγεμονικός στην ελληνική κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο πράξης και συνθηκών ζωής στο άμεσο μέλλον.

Ο εκκωφαντικός μονόλογος πρέπει να σπάσει. Πρέπει να περιφρουρήσουμε την ηγεμονία σε όσους χώρους την έχουμε, να την αναπτύξουμε εκεί όπου διακυβεύεται και να αρχίσουμε να την ανακτούμε εκεί όπου τη χάσαμε. Να κινητοποιηθούν όσες/οι συναισθάνονται το ζόφο, αλλά βρίσκονται σε αφασία και αδράνεια.

Οι οπαδοί του φασισμού έχουν αποδεχθεί ότι μέσα στην κρίση το μόνο σύνθημα είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Συμπαρατάσσονται με αυτό που παρουσιάζεται ως προσωποποίηση της δύναμης, αδιαφορώντας ολοφάνερα για το δίκαιο ή το λογικό. Από την άλλη μεριά, όσοι παραμένουν αδρανείς ελπίζοντας να περάσει η μπόρα χωρίς να βραχούν οι ίδιοι, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι όταν ο οχετός γίνεται πλημμύρα, κανείς και καμία δεν γλυτώνει...

Όταν οι ίδιοι οι «αγωνιστές με τις μαύρες μπλούζες» αυτοπροσδιορίζονται ως τάγματα εφόδου, είναι προφανές ότι μια σειρά από τακτικές ανάγονται πια στο παρελθόν. Τι θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερο αποτροπιασμό από την υιοθέτηση μιας τροποποιημένης εκδοχής του ύμνου των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου και την αναφορά σε ξιφολόγχες που ακονίζονται στο πεζοδρόμιο;

Αν και παραμένει αναγκαίο, δεν αρκεί πια να τους «αποκαλύπτουμε» ως τραμπούκους του υποκόσμου, πρώην(;) κυπατζήδες και λούμπεν κατακάθια που ηδονίζονται με τη βία και καθοδηγούνται από το ένστικτο του θανάτου.

Δεν αρκεί σε τίποτα η απλή επίκληση της δημοκρατικής νομιμότητας όταν είναι η ίδια η «δημοκρατική νομιμότητα» των αφεντικών που τους επιστράτευσε όταν απειλήθηκε η κυβερνησιμότητα. Όταν το ίδιο το σύστημα επέτρεψε τη δημιουργία αυτονομημένων θυλάκων  (πέρα και πάνω και από αυτή την αστική νομιμότητα) στους κρατικούς μηχανισμούς και ιδίως στα σώματα ασφαλείας. Όταν η «νομιμότητα» της τάξης και ασφάλειας παρέχει ιδεολογική κάλυψη στο φασισμό μέσω της θεωρίας «των δύο άκρων». Πραγματικά “εκτός νόμου” μπορούν να τεθούν οι φασίστες, μόνο όταν -και στο βαθμό που- θα έχουν ηττηθεί από το αντιφασιστικό κίνημα.

Βασικό μας ακροατήριο είναι αυτοί που δηλώνουν αντίθετοι στα φασιστικά ιδεολογήματα και ακόμη περισσότερο τις πρακτικές τους, αλλά αισθάνονται πελαγωμένοι και αδύναμοι. Τους λέμε ότι η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητά μας.

Το αντιφασιστικό μέτωπο δεν μπορεί να είναι ένα άθροισμα υπογραφών φορέων, παρατάξεων και οργανώσεων. Πρέπει να οικοδομηθεί από τη βάση, μέσα στην κοινωνία, να αρθρώσει το λόγο που αντιστοιχεί στις περιστάσεις, να δημιουργήσει μια κοινωνική δυναμική που θα φράξει το δρόμο στον ολοκληρωτισμό, να διαμορφώσει σχέσεις, πρακτικές και δομές που να δίνουν λύσεις. Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η πολιτική και μόνον καταδίκη και η αφηρημένη συνθηματολογία περί αντιφασισμού, αντίστασης και αλληλεγγύης δεν έχουν καμία προοπτική από μόνα τους.

Όταν το αόρατο χέρι της αγοράς υψώνεται σε ναζιστικό χαιρετισμό...

Για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση πρέπει πρώτα να την κατανοήσουμε. Πού βασίστηκε ο λαϊκιστικός ολοκληρωτισμός των ημερών μας, πώς κατασκευάστηκε, ποιους εξυπηρετεί;

Ο Μπρεχτ είχε πει ότι "ο φασισμός πέθανε αλλά η σκύλα που τον γέννησε οργάζει ξανά". Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι αυτό που άρχισε σαν επιθέσεις ενάντια στα πιο καταπιεσμένα τμήματα των εργαζομένων σύντομα θα στραφεί ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία. Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η κυρίαρχη τάξη σκόπιμα υποδαύλισε την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες σαν αποδιοπομπαίους τράγους, για να αποσπάσει την προσοχή από την οικονομική και κοινωνική κρίση. Αυτό όμως δεν εξηγεί το γεγονός ότι η ΧΑ μπόρεσε μέσα σε έναν χρόνο να φτάσει από λιγότερο του 0,3 % των ψήφων στο 7%, ενώ πλέον στις δημοσκοπήσεις παρουσιάζεται ως τρίτο κόμμα με διψήφιο ποσοστό και ένας στους 5 ψηφοφόρους «θεωρεί θετική την αντιπολίτευση που ασκεί».

Αυτή η υποδαύλιση σε συνδυασμό με τη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας και την ανυπαρξία ή αδυναμία πραγματικών λύσεων και απαντήσεων από άλλες κατευθύνσεις, οδήγησαν στην αύξηση του ενδιαφέροντος για τις ψεύτικες λύσεις του φασισμού.

«Ωραία όλα αυτά, εμείς τι κάνουμε;»

α) Ιδεολογική αντιπαράθεση

Στο βαθμό που η ανάπτυξη του νέου ολοκληρωτισμού πατάει πάνω στο μεταναστευτικό πρέπει οπωσδήποτε να διαδοθεί ο αντίλογος στην προπαγάνδα τους:

Μας λένε ότι «είμαστε 1.200.000 άνεργοι και δύο εκατομμύρια φτωχοί, πώς θα χωρέσουμε και ένα (ή δύο, ή τρία...) εκατομμύρια μετανάστες;» Πέραν της τερατολογίας των αριθμών, αυτή η αντίληψη αντιμετωπίζει ντόπιους και μετανάστες ως καταναλωτές και όχι ως ζωντανή εργασία που παράγει πολύ περισσότερο πλούτο από ό,τι καταναλώνει. Αλλά στα σοβαρά, υπάρχει κανείς που υποστηρίζει ότι οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές από τους άνεργους καθηγητές, νοσηλευτές και γιατρούς; Ότι ντόπιοι και ξένοι εργάτες έχουν να παλέψουν ο ένας εναντίον του άλλου για το ποιος θα κατακτήσει τις δουλειές του ποδαριού, των 300 ευρώ χωρίς ασφάλιση ή των φαναριών; Ποιος μπορεί οραματίζεται κάτι τέτοιο εκτός από τους εργοδότες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους; Και στο κάτω – κάτω γιατί δεν τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν το ταξίδι τους (όπως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μεταναστών επιθυμεί), στερώντας από τους κυνηγημένους το όνειρο, μετατρέποντας την κοινωνία μας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και υποβιβάζοντας τους εαυτούς μας σε «μπόγιες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Μας λένε ότι υπάρχουν άνθρωποι που περισσεύουν. Αλλά εντέλει, πόσοι ασθενείς χωράνε στα διαλυμένα νοσοκομεία, πόσα παιδιά χωράνε στα συμπτυγμένα σχολεία, πόσοι συνταξιούχοι χωράνε στα υπερχρεωμένα ασφαλιστικά ταμεία; Ποιος θα αποφασίσει και με τι κριτήρια, ποιοι περισσεύουν κάθε φορά; Αν χάσουμε τη δουλειά μας μπορούμε να αγωνιστούμε να την ξανακερδίσουμε. Αν μας κόψουν το ρεύμα μπορούμε με την αλληλεγγύη της γειτονιάς μας να το ξανασυνδέσουμε. Αλλά, αν χάσουμε την ανθρωπιά μας θα καταλήξουμε όλοι στην κόλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού.                                                            

Μιλάνε για παραεμπόριο και εγκληματικότητα. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι όσο συνεχίζεται η εγκληματική επίθεση του κεφαλαίου θα επιδεινώνεται η εγκληματικότητα, ασχέτως του πόσοι μετανάστες θα υπάρχουν στη χώρα; Οι γειτονικές βαλκανικές χώρες, μετά την καπιταλιστική επιδρομή της τελευταίας εικοσαετίας έχουν μεγαλύτερους δείκτες εγκληματικότητας από την Ελλάδα, χωρίς να έχουν μετανάστες ούτε για δείγμα... Η δε εγκληματικότητα των Ελλήνων αυξάνεται πιο γρήγορα απ' ότι των μεταναστών. Και πάντως η εγκληματικότητα των τελευταίων είναι ευθέως ανάλογη με το ποσοστό τους στο συνολικό πληθυσμό. (Η υπερεκπροσώπηση των μεταναστών στις φυλακές οφείλεται κυρίως στο ρατσιστικό τρόπο «εξιχνίασης» των αδικημάτων από τους διωκτικούς μηχανισμούς και της επιβολής των ποινών από τα δικαστήρια).       

 Όσο για το παραεμπόριο, πέρα από το αυταπόδεικτο ότι τα μαγαζιά κλείνουν επειδή ο κόσμος δεν έχει χρήματα, αυτή η τερατολογία του ετήσιου τζίρου των 25 δισ. ευρώ του παραεμπορίου αρκεί από μόνη της για να καταδείξει τη γελοιότητα του επιχειρήματος: αν διαιρέσουμε αυτό το ποσό με τον πληθυσμό της χώρας, προκύπτει ότι μια τετραμελής οικογένεια ξοδεύει πάνω από 8.000 ευρώ σε μετανάστες μικροπωλητές.. Αφήνοντας κατά μέρος, όμως, τις τερατολογίες το πραγματικό ποσοστό του παραεμπορίου στο συνολικό τζίρο δεν ξεπερνά το 5%. Άλλης τάξης μέγεθος είναι το λαθρεμπόριο και η εισφοροδιαφυγή, όπου εμπλέκονται κυρίως ντόπιοι «υπεράνω υποψίας». Ντόπιοι όμως εμπλέκονται και στο «σοβαρό» παραεμπόριο, όπως κάτι Ελληναράδες μικροπωλητές, που αφού απέκτησαν την άδεια με τους «γνωστούς» τρόπους, εκθειάζουν τώρα τη δράση της Χρυσής Αυγής ως περιφρουρητή των προνομίων τους                          

Μας λένε ότι η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημικό κόμμα. Ναι, όσο αντισυστημικοί είναι οι αστυνομικοί που την ψήφισαν. Σε ποιο πεδίο διαφοροποιήθηκε από τις κυρίαρχες επιλογές του συστήματος; Στους εξοπλισμούς, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στις απολύσεις στο δημόσιο, στη μη φορολόγηση των εφοπλιστών, στη βίαιη καταστολή των εργατικών αγώνων ή μήπως στη φαραωνική σπατάλη των Ολυμπιακών Αγώνων παλαιότερα; Σε όλα έκανε την πάπια –όταν δε συντάχθηκε καθαρά στο πλευρό της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αλλά και στο επίπεδο της πρακτικής πέρα από τους αδύναμους κοινωνικά μετανάστες, άκουσε ποτέ κανείς να ενοχλεί –έστω λεκτικά- κάποιο από τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται με άθλιο τρόπο τους –έστω Έλληνες- εργαζομένους τους; Ακόμα και η συγκρότηση δουλεμπορικών εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων χωρίς δικαιώματα τα αφεντικά εξυπηρετεί. Η ΧΑ -για να το πούμε θεωρητικότερα- είναι συμπληρωματικό στοιχείο του συστήματος. Ακριβώς επειδή αρνείται την πάλη των τάξεων (στη θέση της τοποθετεί την «πάλη των εθνών») είναι υπέρ της διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος (προφανώς με εντονότερο και δραστικότερο το ρόλο του κράτους στην καταστολή και τον ιδεολογικού ελέγχου της κοινωνίας). 

β) Έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη

Σε ένα άλλο πεδίο δράσης, πρέπει να προωθηθούν άμεσα τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, τα οποία θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να δημιουργηθούν, ασχέτως της ανάπτυξης του λαϊκιστικού ολοκληρωτισμού. Κοινωνικά ιατρεία, κουζίνες αλληλεγγύης, ομάδες δράσης ενάντια σε διακοπές ρεύματος και εξώσεις οφειλετών σε τράπεζες πρέπει να στηθούν σε κάθε γειτονιά της πόλης μας. Πάντα όμως με σαφή πολιτική στόχευση: καλούμε ανθρώπους όχι για να ευεργετηθούν, αλλά για να παλέψουμε μαζί στο δρόμο, τη γειτονιά, το χώρο εργασίας. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι υφιστάμενες και μελλοντικές δομές στο κέντρο, τα δυτικά και τα ανατολικά.

Ο στόχος αυτών των εγχειρημάτων θα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κινηματική αποτελεσματικότητα και η μεγαλύτερη κοινωνική ορατότητα. Αυτό αναφέρεται  στη συνέπεια και συνέχεια αυτών των δράσεων –και την προϋποθέτει. Έτσι ώστε να μπορέσουμε να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός «πόλου αλληλεγγύης», ικανού να αποτελέσει αντίπαλο δέος στον κίνδυνο της «νεοφεουδαλικής καθίζησης» των αποκλεισμένων, που οδηγεί είτε στη φαταλιστική παθητικότητα, είτε σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, είτε στη λογική της συμμορίας, είτε στο μεσσιανισμό του ολοκληρωτισμού. Και αυτός ο πόλος θέλουμε να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ορατότητα, έτσι ώστε να μπορεί να είναι πειστική η πρόταση ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

Πρόκειται για ένα εγχείρημα διαρκούς σύζευξης της αυτοοργάνωσης των αποκλεισμένων με την μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή των –περισσότερο ή λιγότερο- ενταγμένων τμημάτων του κόσμου της εργασίας. Και αυτό όχι μόνο γιατί όλοι/ες μας κινδυνεύουμε να περάσουμε το κατώφλι της εξαθλίωσης. (Και εδώ η χρήση των μεταναστών ως «πειραματόζωων» για πολιτικές που στη συνέχεια γενικεύτηκαν στην κοινωνία, αλλά και η αντίστοιχη πειραματική χρήση της ελληνικής κοινωνίας ως προπλάσματος για γενικευμένες ευρωπαϊκές πολιτικές, είναι αρκούντως πειστικό επιχείρημα). Αλλά και για δύο ακόμη –το ίδιο σημαντικούς- λόγους: Επειδή, χωρίς την καθολικότητα της ισχύος τους, τα δικαιώματα μετατρέπονται σε «προνόμια», που έχουν τόσο μεγαλύτερη αξία όσο λιγότεροι τα κατέχουν. Και επειδή φαίνεται ότι αυτή είναι η μοναδική απάντηση στα σύνορα/ φράκτες του κοινωνικού κατακερματισμού, που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι κυρίαρχοι και προωθούν έμπρακτα οι φασίστες (τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνιστούν έτσι και την πιο φρικαλέα και απτή όψη αυτής της πολιτικής). Και ο μόνος –ή, έστω, ο προσφορότερος- χώρος που μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση, είναι το πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Για να το επαναλάβουμε ρητά: η κατάδειξη των υπευθύνων για τους αποκλεισμούς (δομών, θεσμών, συστημάτων) και η πάλη εναντίον τους, η εμμονή στη συλλογικότητα και την  αυτοργάνωση των ίδιων των υποκειμένων, αλλά και η σύζευξη με τον αγώνα για τη διεκδίκηση των κοινωνικών δικαιωμάτων με καθολική ισχύ αποτελούν για μας το συμπαγές περιεχόμενο της έννοιας της αλληλεγγύης. Ή για να το πούμε αλλιώς, να κάνουμε ό,τι κάνουμε επειδή θεωρούμε ότι «όλα –πρέπει να- ανήκουν σε όλους».

γ) Αντιμετώπιση του φασισμού στο δρόμο και την καθημερινότητα

Είναι επιτακτικό να ανακτήσουμε τους δημόσιους χώρους, τις δυτικές συνοικίες, τα σχολεία, τα γήπεδα, το διαδίκτυο.

Να δημιουργηθεί ένα δίκτυο άμεσης – ανακλαστικής απάντησης, όπου και όποτε χρειαστεί (πογκρόμ, φασιστοσυνάξεις κτλ.)

Να οργανώσουμε την κοινωνική μας αυτοάμυνα.

Να επιδιώκουμε διαρκώς εξωστρεφείς και κατά το δυνατόν μαζικές δράσεις (από όλη τη γκάμα των δράσεων του κινήματος)

Άμεσα και με βάση τις σημερινές οργανωτικές μας δυνατότητες προτείνεται η δημιουργία σχετικών ομάδων εργασίας/δράσης για:

- παρεμβάσεις σε σχολεία (συνθήματα+αυτοκόλλητα σε σχολεία, συνεργασία με εκπαιδευτικούς)

- ομαδικά γραψίματα συνθημάτων σε γειτονιές με μοίρασμα προκηρύξεων

- ηλεκτρονικό παρατηρητήριο παρέμβασης

Ειδικά η ανάκτηση πραγματικών και όχι εικονικών-διαδικτυακών χώρων, προϋποθέτει την ύπαρξη τοπικοποιημένων αντιφασιστικών ομάδων που πρέπει να συγκροτηθούν όπου είναι εφικτό. Η υποστήριξή τους από την υπόλοιπη πόλη είναι αυτονόητη, αλλά η τοπικοποίηση είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Πρέπει να επιδιώξουμε τη συνεργασία με άλλες συνελεύσεις και κινήσεις με αντίστοιχο περιεχόμενο, καθώς και τη συσχέτισή μας με τους εξελισσόμενους αγώνες (ΒΙΟΜΕΤ, ΠΕΚΟΠ), τα δίκτυα παραγωγών, τις κινήσεις ενάντια στα χρυσωρυχεία, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κοινών αγαθών, για τη διαχείριση των απορριμμάτων, τους αγώνες στην υγεία κλπ.

Σε δεύτερο χρόνο θα πρέπει να γίνει μια οργανωμένη διεθνής απεύθυνση στα υπάρχοντα δίκτυα π.χ. δίκτυο No Border, δίκτυο M31, στο χώρο της κριτικής θεωρίας, στο χώρο της καλλιτεχνικής έκφρασης, σε ευρωπαϊκές κινήσεις ενάντια στο χρέος κλπ.

Μην ξεχνάμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι και ατομική ευθύνη, σε συζητήσεις, επεισόδια της καθημερινότητας και βέβαια το διαδίκτυο.

Μην ξεχνάμε ότι «πρέπει ΤΩΡΑ μαζικά και ενωτικά να τους ανακόψουμε πριν να είναι αργά». Αποφεύγουμε κάθε διασπαστική κίνηση. Στηρίζουμε κάθε κινητοποίηση. Όταν το κρίνουμε σκόπιμο, ασκούμε κριτική με στόχο τη συνάντηση, όχι την πολεμική...

Ενεργοποιούμαστε άμεσα και όσο περισσότερο μπορούμε!

Στον κοινωνικό πόλεμο δεν υπάρχουν θεατές - ειδικά όταν πρόκειται για έργα τρόμου και αθλιότητας... Η υπεράσπιση της ζωής είναι η μόνη απάντηση ενάντια σε ένα σύστημα που έχει ταυτίσει την ευαισθησία με την αδυναμία!